Yüzyıllar boyu teoloji ve felsefenin en tartışmalı konuları arasında yer alan insan onuru, modern zamanlarda, ama özellikle de ikinci dünya savaşından sonra, insan haklarının üzerine inşa edildiği bir kavram haline gelmiş ve böylece hukuki bir değer olma özelliği kazanmıştır. İnsanın kişiliğine, öz değerine ilişkin bir kavram olan insan onuru, insanın özerkliğinin, varlık nedeninin temelini oluşturur. İnsanın, insan olmasının anlamı ve amacı insan onuruyla açıklanır. İnsan, onurunu doğuştan ve doğal olarak kazanmıştır. Bu yüzden onur, vazgeçilmez ve devredilemez bir niteliğe sahiptir. Onuru içerisinde insan, akli yetisiyle, ahlaki özerkliğe ve özgürlüğe sahip olarak mutlak bir değeri taşımaktadır. Hem bireysel olarak insan tekinin, hem de bir tür olarak insan türünün öz değerini ifade eden insan onuru, her türlü toplumsal, siyasal ve hukuksal müdahaleye karşı öne sürülebilme özelliği taşır ve bu yüzden de bütün hak ve özgürlüklerin temeli sayılır. İnsan onuru, insanın ne durumda, hangi şartlar altında bulunursa bulunsun, sırf insan oluşunun kazandırdığı değerin tanınmasını ve sayılmasını anlatır ve insana belli bir biçimde davranılmasını yahut ona belli bir çizginin altında muamele edilmemesini zorunlu kılar. Bu bağlamda insan onurunun korunması, insan haklarını bir bütün olarak, kişisel, siyasal ya da sosyal haklar arasında ayrım gözetmeksizin uygulamaya taşımakla, insanı toplumsal koşulların meydana getirdiği her türlü baskıdan kurtarmakla, dahası, ona kendini geliştirme fırsatı vermekle mümkündür.