İkinci Dünya Savaşı sonrasında, dünyada, kamu yönetişimi ve insan hakları alanında zihniyet değişimi olmuş, İsveç modeli ışığında ombudsmanlık giderek yaygınlaşmıştır. Türkiye bu gelişime geç uymuş, 2006’da yapılan yasa, Anayasa Mahkemesi tarafından iptal edilince, Anayasa değişikliği yapılarak bu kurum Kamu Denetçiliği adı altında Anayasaya girmiştir. Kamu Denetçisi, yönetimin mağdur ettiği bireylerin yaptıkları şikâyetler üzerine harekete geçen, hızlı ve güvenli bir şekilde geniş bir soruşturma ve araştırma yetkisi ile donatılmış olan kişidir. Denetçi, yapılan haksızlıkları ortaya koymak, takdir yetkisinin kötüye kullanılmasını engellemek, mevzuata saygılı olmayı ve uygun hareket etmeyi sağlamak, hakkaniyet önlemlerini tavsiye etmek ve kamu hizmetlerinin daha iyi görülmesi için gerekli reformların yapılması önerilerinde bulunmak amaçlarını güden Parlamento tarafından seçilmiş, kimsenin telkin ima ve tavsiyede bulunamadığı bağımsız bir kamu görevlisidir. Bu kurumu benimseyenler, yargı yoluyla denetim, idari denetim, parlamento denetimi (siyasi denetim), basının denetimi, kamuoyu denetimi ve uluslararası denetim yolu ile idarenin denetlenmesini yeterli görmeyerek, ombudsman denetimini zorunlu bulmuşlardır. Kamu denetçiliği kurumunun temel işlevi başvuru almak ve incelemek olduğundan, ayrıca ulusal insan hakları kurumuna da başvuru alma yetkisi verilmesi görev ve yetki çatışmasına yol açabilecektir. Türkiye’de halen ombudsmana benzer bazı kurumlar var olsa da, bunlar idarenin içerisinde olup, ombudsmanın taşıdığı özelliklere sahip değildirler.