Füze Kalkanı Projesi, özünde bir ABD projesi olup ilk olarak Soğuk Savaş yıllarında Başkan Ronald Reagan döneminde (1981 – 1989) “Yıldız Savaşları” olarak gündeme gelmiştir. NATO Füze Savunma Sistemi olarak da adlandırılan bu proje, “Aşamalı Uyarlanabilir Yaklaşım” isimli üçayaklı bir yapıdan oluşmaktadır. Günümüzde, balistik füze kabiliyetine sahip bazı ülkeler, uluslararası politika yolu ile elde edemedikleri amaçlarına ulaşmak için, stratejik öneminden dolayı bu silahları baskı unsuru olarak kullanabilmektedirler. ABD, Rusya, İngiltere, Fransa ve Çin’in yanı sıra, Kuzey Kore, Hindistan, Pakistan, İsrail ve İran bugün balistik füze yeteneğine sahip ülkelerdir. İran bu günkü ortamda Türkiye açısından bir tehdit değildir. Ancak uluslararası ilişkiler ile bölgesel ve küresel gelişmeler ve çıkarlar çerçevesinde uzun vadede tehdit algısında bir değişiklik olup olmayacağı ayrı bir değerlendirme konusudur. Bu yapılanmayı NATO çerçevesi dışında yapmanın çok akılcı bir yaklaşım olmadığı, yapılacak işbirliğinin hem politik, hem de finansal maliyetinin oldukça yüksek olabileceği söylenebilir. Bu şekilde, Türkiye gibi kendine ait ulusal füze savunma sistemi olmayan kimi İttifak mensubu ülkelerin de savunma teknolojilerini daha az maliyetle NATO bünyesinde geliştirmeleri de mümkün olabilecektir. Türkiye’nin balistik füzelere karşı kendi milli savunma sistemini kurması, savunma sanayisini dışa bağımlılıktan kurtarması, caydırıcı ve teknik gücü yüksek bir orduya sahip olması geciktirilmemesi gereken bir konudur