Suriyelilere yönelik göç politikasında sığınmacıların belli bölgelerde yoğunlaşması ve buralarda yerli nüfusa göre hatırı sayılır bir orana erişmesi sadece demografik bir sorunu değil sosyo-ekonomik temelli sorunların da ortaya çıkmasına neden oldu. Toplumsal sorunların ortaya çıkışı ve olası çözümlerinde sosyal bilimcilerin devreye sokulmaması sorunların giderek daha da içinden çıkılmaz hal almasına neden olabilir. Suriyeli sığınmacıların (ya da geçici koruma statüsündeki Suriyelilerin) çeşitli illerde yoğunlaşarak oluşturdukları ekosistemin bugün sürdürülemez olarak görülmesinin arkasında sosyal medyada her gün bir yenisi paylaşılan suç ve taciz videolarının ve bu videolar ekseninde oluşturulan kampanyaların rolünü inkar etmek mümkün değil. Daha önce ana muhalefet partisinin dile getirdiği ‘geldikleri gibi gönderelim, teorisi, ‘ülkenin bir istilayla karşı karşıya kalması nedeniyle hemen şimdi tek yönlü turlarla gönderelim,’ sloganıyla cüssesi küçük ama sesi büyük muhalefet partisi tarafından dillendirilmeye başlanınca ve bunun sosyal medyada yankısı daha güçlü, saldırgan ve küfürbaz bir şekil alınca artan baskıyı hafifletmek için çeşitli açıklamalar yapıldı. Bunlardan biri bayram izni kosunda İçişleri Bakanı Sayın S. Soylu’nun yaptığı açıklamaydı. Sayın Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, “gönüllü geri dönüşler için gereken zemini hazırlamanın gayreti içinde olacağız” açıklaması da peşisıra geldi. Bir milyona yakın Suriyelinin gönüllü olarak güvenli bölgelere geri dönüş yapacağı açıklandı.

İstila

Türkiye’nin Araplar tarafından istila edildiği ve Arap ırkçıların taciz ve tecavüzüne maruz kaldığını gösteren İstila adlı bir kısa film sosyal medyada paylaşıldı. Kısa filmde, Türkler kendi ülkelerinde ikinci sınıf vatandaş muamelesi görüyorlar, ülkeyi ele geçiren Arap sermayesine emeklerini satan Marx’ın proleterlerine dönüşmüş olarak sunuluyorlar. Bildiğiniz distopik bir tarz var filmde. Klibi seyredince Hitler öncesi Almanya aklınıza gelebilir. Alman çocukları ve orta sınıfı sıkıntı içinde ama Yahudiler konforlu bir hayatı sürüyorlar ve sonra… ver elini Alman faşizmi ve Yahudi düşmanlığı.

Az kaldı, Türkiye’de bir Arap 6-7 Eylülü için sanki gün sayılıyor ve sanki böyle bir facia için dişler ve yumruklar sıkılmış bekleniyor gibi. Ne düzensiz Afgan ya da Pakistanlıların deport edilişi ne de bir milyon Suriyelinin dönüşü bu sıkılı yumrukları yumuşatmaya yetmeyecek gibi çünkü özellikle büyük şehirlerdeki kontrolsüz ama sınırlı Arap-Afgan-Pakistanlı grupların tacizleri ve saldırganlıklarına dair videolar yayınlandıkça (eski-yeni farketmez) dişler tekrar bileniyor. Kardeşlik, hümanizm vb ile olayı yumuşatmaya çalışanların yemediği küfür işitmediği hakaret, vatan hainliği, şeref ve onurdan yoksunluklarının bini bir para. En hafifi Arap sermayesinin yerli uşağı olmakla suçlanan bu insanların ideolojik yelpazedeki renkleri de oldukça farklı dolayısıyla onları tek bir yerde konumlandırmak mümkün değil ama karşı cephenin baskın karakteri çok açık: Ulusalcı. Seküler milliyetçilik olarak ulusalcılıkla faşizm arasındaki ilişki, eşit vatandaşlık ilkelerine dair kuvvetli bir inanç ve saygı yoksa çok kaygandır.

Bu korku, İstila korkusu içinde yaşadığını düşünenlerin nasıl bir tepki vereceklerine dair yeni bir korkuyu üretebilir bu nedenle de İstila korkusundan korkmak gerekir. Çünkü istila korkusunun makul sessiz çoğunluğa sessiz kaldığı için ayrı bir korku yaşatma olasılığı da vardır.

İstila korkusunun dili her daim mekan ve aktörler farklı olsa da birdir. Örneğin ABD ve Avrupa’daki insanların Müslümanlar tarafından ülkelerinin işgal edileceğine dair korkuları ile Türkiye’de Araplar tarafından ülkenin işgal edileceğini düşünenler aynı düşünce yapısına ve endişeye sahiptirler. Bu durum aşağıdaki tabloda daha net görülecektir. Araya bir de on sene önceki korkuyu sıkıştıralım.

Bütün etnik-dini fobilerde olduğu gibi mesele, bir nüfus baskısı ve inşa edilmiş bir tehdit ile karşı karşıya kaldığını düşünen kitlenin belirli yapılar tarafından mobilize edilmesinden kaynaklanmaktadır. Türkiye’de bu inşa, baskın nüfus oranından dolayı reel bir sorun olarak ortaya çıkmaktadır. Bu mobilizasyonun kitlesel bir harekete dönüşmesi daha önce Altındağ’da olduğu gibi masum birçok insanın canının yanmasına neden olacaktır. Bu nedenle sorumlu kamusal liderlik sahibi insanların daha fazla sorumluluk içeren davranışlar ve söylem sergilemesi ancak her an bir kıvılcım beklemeye hazır grupların sıkılı yumruklarını yumuşatacak politikaların da siyasi karar alıcılar tarafından geliştirilmesi sorunun çözümüne katkı sunacaktır.